elke oversteek vergt een hemel



















tussen werelden in leren we rakelings langs grenslijnen leven




















misschien houden we stand misschien worden we zelf de plek waar we heen drijven opgaand in de overzijde of haaks op onszelf





















wij waaghalzen vrezen onze wortels moeten ruim worden losgewoeld

















dagenlang spoelen vierkante golven even vluchtig als opvarenden vaart het schip rond















de haven vergeet ons

















nachten op het water kleuren onze hoop
elke wolk wordt een aanknopingspunt

















we vangen zon luwen tot niets

















hoe alles aanzwelt wakkert aanzwelt wakkert

















vierkante golven vierkant de toekomst zo dreigend de zee hoog hoog opgezweept



















de zon heeft de zon ontvreemd bij vlagen vallen we terug op lijnen in water altijd weer overstekend blijven we als gegoten aan dek staan















we raden de toekomst die luchtdicht een kust komt in zicht de witte zee ligt ledig in de verte doemt een onvast land















golf na golf gaan we landwaarts















we schrapen aan land en kaatsen af vol verlangen dat ons varen ergens eindigt
de huid van het schip voelt als ons gezicht snijdend door de golfslag

















het hechten aan wat we niet weten raakt verward met alles wat op ons afkomt

al klaart het op in ons we blijven altijd daar waar we vandaan komen

wij waaghalzen vrezen onze wortels moeten ruim worden losgewoeld langzaam zullen we aarden